Main Forum - R .I. P Patrick !!!!!!!!

Mensen het is een lang verhaal.maar het is zeker de moeite waard om het te lezen. ik zelf kreeg er rillingen bij.dit kan ons ook overkomen. (met een lagere snelheid mischien maar toch ).

In nagedachtenis van Patrick Seuneke

Zaterdag 27 maart 2004-03-27

Er geen topic waar je dit bericht het beste kan plaatsen. We weten allemaal waar we mee bezig zijn en wat voor een risico (bewust of bewust onbewust) we nemen. Juist uit respect voor mijn maat noem ik hem bij naam. Zodat iedereen die dit verhaal heeft gelezen hem ook hierbij herinnert. De andere betrokkenen behalve mijzelf heb ik een alias gegeven. Het is aan henzelf om hiermee naar buiten te komen en zelf mogen beslissen hoe zij hiermee omgaan. Er zullen meer leden zijn die dit al een keer hebben meegemaakt en daar wil ik graag gedachten mee wisselen.

Vanmiddag belde ik Patrick Zeuneke. (Zeug is zijn Bijnaam) om even naar mijn FZR te kijken. Ik heb de koppeling recentelijk gereviseerd maar ik ben alleen vergeten de pal ( naam kwijt) om de versnelling te grendelen te vervangen zodat mijn bakkie er weer even tegen kan. Ik had hem gevraagd een proefritje te doen zodat hij eventueel kon horen of dat nodig zou zijn. Hij zou langsgaan bij zijn moeder Sophie en de ZXR-400r van Wendy, zijn vriendin te halen maar moest eerst even in Nijkerk een gaskabel ophalen voor zijn auto. Hij heeft vorige week een week lang geraced op Val de Veinne in Frankrijk op zijn Kawa ZX-6r. dit is geen nrormale ZX6-R meer. Hij heeft ongeveer alles gemodificeerd wat maar mogelijk was. Ik voelde me niet helemaal super. Te veel gezopen op vrijdagavond,.maar trok mij lederen pakkie aan en ik zou wel ff meegaan naar Nijkerk. Wij wonen in Veenendaal en reden door Ederveen om in Nijkerk uit te komen. Zeug was er klaar voor. Dat merkte ik al nadat we weg waren gereden. Normaal rijd ik mijn motor ff warm en ik moest hem ff aangeven dat de eerste kilometertjes ff rustig aan moeten. De temperatuurmeter kwam lekker omhoog en we konden nu de pas er wel inzetten. Voor degene die uit de regio komen is het een bekende bocht, als je Ederveen uitrijdt over het drempeltje komt er een mooie links-rechts combinatie die normaliter heel goed te nemen is. Het weer vandaag was lekker maar het wegdek was nog niet zo warm zodat je banden geheel op temperatuur komen. Die maat van me kan goed rijden maar is wel iemand waarbij je continue de risico’s onder de aandacht brengt van het racen op de openbare weg. Dat had hij ook gedeeltelijk tot zich genomen want hij is al verscheidene malen naar het circuit gegaan om daar lekker uit te leven. Op het circuit kreeg hij ook van de “zware” jongens te horen dat hij zeer goed bezig was voor een beginner. Typisch zo’n figuur die eens per maand zijn slidepads op zijn knie moet vervangen om zijn broek te sparen. Neemt niet weg dat zijn laarzen ook aan vervanging toe waren.

Op het moment dat hij van het rechte stuk af kwam om de bocht in te zetten ging hij verzitten om de motor plat te leggen. Dat deed hij op zo’n manier dat ik me afvroeg op wat voor een manier hij die bocht ging nemen. Het was sowieso buiten mij leage dus ik mindere wat gas. De gehele bocht is denk ik zo’n 40 meter. Na tien meter de bocht in te zijn en op het moment dat de motor plat gelegd wordt zie ik dat het voorwiel begint te glijden. Voor dat ik het wist zie ik mijn maat nog steeds in de positie zoals je normaal op de motor zit over het asfalt glijden. In de tegengestelde richting komt er een Mercedes Sprinterbus van Bolderman aanrijden. Ik zie daar een jochie inzitten die waarschijnlijk een beetje aan het bijbeunen is op de zaterdag. Hij kon niet meer remmen, uitwijken of in het geheel reageren. Zeug glijdt headfirst met motor en al frontaal in de Mercedes. Een grote explosie van kuipwerk, subframe en geluid volgde. Je zit erachter en ziet het gebeuren maar je kan niets doen. Je wenst dat je armen hebt van een paar meter en dat je hem van de bus weg kunt trekken. Ik weet achteraf niet meer of ik uit moest wijken voor de wrakstukken. In het voorbij gaan zag ik Zeug nog van de bus terugkomen en op het asfalt neerkomen. Nadat ik was omgekeerd en mijn motor langs de kant van de weg zette, zag ik hem nog steeds in dezelfde positie op het wegdek liggen als hij was neergekomen. De koelvloeistof en olie van de motor kwam onder de bus vandaan stromen. Ik vroeg me af of hij rode koelvloeistof had, maar dat bleek uit zijn helm te komen. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het bloed en een dikke pulp. De pulp was ook net zo rood als bloed maar dan zo dik als latex wat een dag buiten heeft gestaan.Vanaf dat moment ging er bij een knop om. Ik heb mijzelf denk ik in een soort van noodprogramma gezet. Ik keek hem aan, zijn vizier was van zijn helm geslagen, en zag dat het absoluut niet goed zat. Hij reageerde totaal niet meer. Ik ben een redelijk nuchter en realistisch persoon, maar toch had ik de hoop, zeg maar de bijna volledige overtuiging dat hij op zou staan. Hij was altijd de onoverwinnelijke, de harde donder, de bikkel, noem maar op wat je voor zo´n persoon kan bedenken. In de tussentijd zag ik het jochie van de bus. Hij probeerde de alarmlijn te bellen en zag er heel bleek uit. Ik heb hem gevraagd hoe hij er aan toe was. (domme vraag, daar is maar 1 antwoord op mogelijk.) Ik heb mijn helm in zijn bus gelegd en ben weer naar Zeug toegegaan. Nog steeds in dezelfde positie, verdomme.

In de tussentijd was geheel Ederveen uitgetrokken om de kijken wat er gebeurd was. Een paar personen wilden zijn ligging veranderen, maar ik verbood ze dat. Het eerste wat in je opkomt is dat niet kundige mensen een slachtoffers niet dienen te verplaatsen. Ik probeerde een pols te voelen maar ik voelde niets. Ik wist niet of dat kwam omdat ik mij op dat moment compleet `numb` voelde, en was blij dat een jongen dat ook even wilde doen. Hij voelde ook niets. Vervolgens probeerde ik in zijn nek te voelen of er nog een pols was. Zijn nek was nog warm en nog steeds was ik in de veronderstelling dat hij het wel zou halen. Ik voelde echter niks, behalve dat het plakkerig aan voelde. Zijn ogen stonden open en het neusstuk van zijn helm zat tevens onder het bloed. Langzaam aan bekroop mij het gevoel dat hij hier misschien toch niet zonder kleerscheuren vanaf zou komen. Ik heb hem een paar minuten strak in de ogen gekeken om te kijken of er echt geen teken van leven meer was. Op dat moment zij een zeer gereformeerde chick mij dat zij de ambulance hoorde. Pas op het moment dat dat in mij doordrong stond dat ding al voor mijn ogen. Drie ziekenbroeders snelde naar voren. Twee gingen bij mij maat kijken wat de status was. De ander vroeg mij hoe hard het gegaan was. “Ik reed ongeveer tachtig tot negentig, maar hij accelereerde pittig de bocht in. Ik verwacht ergens rond de 130 tot 140”. Daarbij keek de broeder op een manier dat je gelijk weet hoe laat het is. Maar tel maar eens op: een bus die daar 60 of 80 mag rijden op die weg en daar bij 130 km/uur blijft een collision van 190 tot 200 kilometer per uur. De trauma heli kwam aangevlogen en landde in het weiland naast de weg. Gelijk kwam er een sprankje hoop, ik liep op de broeder af om te peilen of zij de heli hadden opgeroepen wellicht omdat er een klein teken van leven was. Maar voordat ik dat kon vragen zei hij: “Ik mag je condoleren met je vriend.”

Vanaf dat moment voelt deze aardkloot 15 graden celcius kouder aan. Na de ambulance kwam de politie aanrijden. In eerste instantie kwamen ze een beetje stuntelig over. De agente ging de andere kant van de weg afzetten tegen naderend verkeer. De agent vroeg mij even mee te lopen naar zijn auto. Daar heb ik mijn gegevens afgegeven en hij gaat mij morgenvroeg bellen om meer detailinfo te verkrijgen en vroeg mij of Zueg familie heeft e.d. Daarbij schoot door mijn hoofd dat Wendy, zijn vriendin, nog van nergens op de hoogte was. Toen heb ik een Pascal een vriend van me gebeld omdat ik niet het telefoonnummer van haar in mijn bezit heb. Hij is naar haar toe gegaan om te zeggen dat Zeug een ongeluk heeft gehad. Pascal had roen nog niet vermeld dat hij overleden was op mijn verzoek. Het minste wat je kunt doen is dat zelf te melden in respect voor Zeug. Er kwam een andere agent die normaliter de taak heeft nastaanden op de hoogte te stellen. Een agent in uniform met een minister Zalm-hoofd. Hij was zeer aardig maar op de een of andere manier vond ik het niet verantwoord als hij hier Wendy van op de hoogte moest brengen.

Hij is mij wel achterna gereden naar Wendy toe omdat hij moet weten dat het ook aan familie gemeld wordt. Ze stond al op de trap toen ze ons hoorde aanrijden. Ze keek naar beneden naar mijn gezicht vol met kwaadaardig verlangen wat ik te vertellen had. Ze vroeg hoe ernstig het was en ik zei dat het heel ernstig was. Ze liep naar binnen en ik keek haar binnen aan en kon allen zeggen `hij is overleden`. Toen viel de aarde onder haar vandaan. Als iets klote is, is dat een meiske vertellen dat haar vriend is overleden. Ze hadden alles op de goed rit en net een huis gekocht. De agent zei ons waar Zeug naartoe is gebracht en dat er vandaar uit contact met ons werd opgenomen. Pascal heeft de vader en moeder van Zeug gebeld en gelijk verteld wat er aan de hand was. Bas de broer van Zeug was het eerste te plaatse met zijn vriendin en zag er verslagen uit. Later kwam de moeder van Zeug. Ik vind haar een speciaal persoon. Ik ben nog nooit met haar in contact geweest behalve op het toen Zeug en Wendy in het nieuwe huis bezig waren.

Ze troostte en zocht troost bij haar overgebleven zoon en ging naar Wendy. Bas vroeg aan me hoe het met mij ging. Daarbij schrok in me te pletter. Heel even zette hij bij mij de knop om, die ik gelukkig weer gelijk terug kon zetten. Bas is ook een persoon die overkomt als een persoon die houdt van the Edge. Maar gelukkig is hij een stukje meer bewust van risico zodat hij het iets meer controleerbaar houdt. Maar edoch!: `We weten allemaal dat we hetzelfde risico nemen en we kiezen ervoor!`. Als je zelf niet onderuit gaat is het gegeven nog steeds dat iedereen een keer goed onderuit gaat. Ik denk dat hij voor een groot deel gelijk heef. Zelf heb ik kleine glijpartijtjes gehad en een keer waardoor mijn schouder vakkundig gerepareerd moest worden. In ieder geval wil ik Bas bedanken voor hoe hij in alles gereageerd heeft vandaag als hij zichzelf identificeert in dit bericht.

Op het moment dat ik Wendy genoeg steun had door haar directe familie ben ik naar mij vriendin Diana gegaan. Voor het eerst in tien jaar voelde mijn altijd prettige FZR aan als een bitch die potentieel niet stevig genoeg op haar pootje kan staan. Ik weet dat ik door een stroom van koelvloeistof gereden ben wat de ZXR 400 rr van Zeug had achtergelaten. Op de terugweg voelde ik me thuis maar tegelijkertijd heel onwennig. Ik had eigenlijk de behoefte om de FZR in te ruilen voor een vier-wieler met een kooiconstructie er om heen. Maar das gelijk aan vloeken en daarvoor moet je van je geloof afstappen. Ik ben er nog niet uit maar ben wel terug gereden en het voelde goed maar je fris opgedane herinneringen spelen absoluut haar parten.

Pas vanavond toen ik aan de derde alinea begon is het bij mij losgekomen. De knop is omgegaan…… ash to ash dust to dust is doorgedrongen. Maar de herinnering blijft! Na mijn achtste biertje en na voor de 101ste keer de film te hebben afgedraaid dat een zeer toffe, altijd voor je klaarstaande vriend en virce versa uit het leven heeft moeten stappen door een te onbehouwen in een bocht op weg voor een gaskabeltje.

Maandag zal het eerste moment aanbreken dat ik weer op mijn FZR´retje stap. Ik zal wel even laten weten hoe dat gegaan is. Mocht het klote zijn: dan is hij te koop.

In nagedachtenis van Patrick Seuneke. Ik stond versteld van je vriendschap! En ik ga die telefoontjes missen om twaalf uur s´nachts doordeweeks met de vraag wat ik aan het doen ben en dat ik je pas om half vier s´nachts de deur uit krijg. Tot het moment dat het voor mij zover is zal ik aan je blijven denken.

Groeten, be ware and i hope to ride again……..