Brommerforum.nl - Print

Brommerforum.nl - Print: Reply

Deze reply is gepost in de afdeling Profile in het onderwerp 'Vincent1988' (ID 4591).
De reply is geschreven door Alferink88 (UserID 5841) op 2-6-2006 16:32.

Een of twee maanden geleden was ik zegmaar dood, maar ik leefde nog wel. Ik had nergens zin in (nu nog niet echt, maar het begint weer te komen) en ik was altijd nors en afwezig. Ik uitte mijn gevoelens niet (nu nog niet) omdat ik dat simpelweg niet kan. Ik kan niet tegen iemand zeggen van ja ik voel dit en dat. Het typen kan ik, maar niet direct tegen iemand zeggen. Zo heb ik héel lang rond gelopen, en ik praatte er alleen over met een vriend en een vriendin die ik echt kon vertrouwen. Ik had veel ruzie thuis, vooral met me moeder. Ze werd er gewoon gek van dat ik niet zei wat ik vond en wilde enzo, en ze snapte niet dat ik me zo afsloot van de buitenwereld, wat ik dus deed. Ik praatte niet tegen m'n ouders, en in die tijd stond de computer op mijn kamer, waar ik ook hw maakte. Ze zagen me dus alleen onder het eten, en dan zei ik nog niks. Nou ons mam kon er dus echt niet meer tegen en viel op een middag helemaal tegen me uit. Ik was haar aan het helpen de kamer opnieuw inrichten, en ze vroeg me de cd's en dvd's af te stoffen. Dus ik beetje geirriteerd ; Allemaal?? En dat was de druppel. Toen mocht ik niet meer helpen, ze was ontzettend kwaad. Ik moest naar boven, ik huilde zelfs (wat ik normaal niet kan vanwege problemen met gevoelens uiten). Me moeder kwam ook naar boven en riep; wát?? Gaan we huilen?? En nog meer van dat soort dingen, ik was echt bang voor haar. Echt erg, bang zijn voor je moeder. Toen we hadden gegeten huilde ik dus nogsteeds, tussendoor ook. Toen ging ze ineens heel lief doen en moest ik bij haar komen zitten. Ze zei allemaal dingen van; het is niet makkelijk in de puberteit, snap je jezelf niet helemaal? Dat soort dingen. Nou ik werd dus nog bozer, omdat het enige wat ik niet snapte ons mam was he. Na die dag ging het, raar genoeg, weer heel goed met mij eigelijk, en nu heb ik er geen last meer van. Wonderen bestaan haha. In die tijd heb ik héel veel steun gehad door met me beste vriend en een goede vriendin te praten. Die vriendin raadde me zelfs aan hulp te zoeken bij instanties die hier thuis in zijn. Dat vond ik een beetje te, want ik vond en vind dat er niet echt iets aan de hand was, ik dacht dat iedereen zich wel eens zo voelde, echt zo diep ongelukkig was zoals ik was in die tijd. Ik heb toen ook verschillende tests op internet gedaan, om te kijken of ik depressief was. Ik vertrouwde die testen niet, maar deed ze toch. Er kwam uit elke test uit dat ik depressief was, maar daar heb ik verder niks mee gedaan omdat ik het zelf gewoon niet geloofde en wilde geloven. Maar nu gaat het allemaal een stuk beter met mij, en zo zie je maar weer ; Elk sprookje heeft een happy end.

Heb je het eind gehaald?? Heel knap...

Dit bericht is gewijzigd door Alferink88 op 2-6-2006 om 16:32 uur.