Brommerforum.nl - Print

Brommerforum.nl - Print: Reply

Deze reply is gepost in de afdeling Technical Forum in het onderwerp 'moet ik deze gaskabel kopen ?' (ID 32544).
De reply is geschreven door Deon (UserID 7567) op 13-10-2005 18:58.

Je kan zelf wat in elkaar prutsen met een servo

Een servo is een besturingsaparaat dat bestaat uit een motortje en een daaraan gekoppelde potmeter.

Servo's worden gebruikt om verschillende bewegingen in de modelbouw (voornamelijk RC) of robotica te controleren. Het principe is dat de servo van bijv. een ontvanger een signaal doorgestuurd krijgt wat de servo de opdracht geeft om 45 graden te draaien. Het motortje in de servo begint dan te draaien, en de potmeter meet een uitslag. Zodra deze uitslag 45 graden vanaf de beginpositie is stuurt de printplaat in de servo een signaal naar de ontvanger, die vervolgens de motor stopt.

Het voordeel hiervan is dat de uitslag kan worden beperkt, waardoor bijvoorbeeld bij RC-brandstofauto's het gas niet in een keer volledig geopend wordt, het servo-motortje vervolgens niet verder kan draaien en kapot brandt of sneller slijt en de auto niet te contoleren is, maar het gas (en hiermee de snelheid) traploos geregeld kan worden. Ook in de robotica worden servo's gebruikt om bijvoorbeeld de beweging van een been of arm te veroorzaken. Servo's kunnen een capaciteit hebben van maximaal 20 kg/cm.

met een ontvanger erbij

Een ontvanger is een persoon, dier of machine die signalen ontvangt en deze vervolgens verwerkt of interpreteert.

Bij een persoon is de ontvanger de persoon die in een gesprek aan het luisteren is. De ontvanger kan voortdurend verwisselen van ontvangen of zenden, waarbij hij/zij een zender wordt.

Bij dieren is een gelijke verdeling terug te vinden, alleen is de communicatievorm anders.

Bij een machine is de ontvanger bijvoorbeeld een radio die signalen ontvangt van de zendmast die de stem van de dj en muziek van een radiostation verstuurt, die in de radio ontvangen en versterkt wordt zodat het beluisterbaar is voor mensen. Ook kan de ontvanger zich in de modelbouw in voertuigen met radiografische besturing voordoen, in de vorm van een klein (meestal) zwart kastje dat de signalen van een zender ontvangt en deze omzet voor aansturing van servo's of motorregelaars.

Ontvanger is ook een functiebenaming bij de belastingdienst. Met de ontvanger wordt het invorderingsapparaat bedoeld.

en een zender

Een zender is een mechanisme om bepaalde informatie uit te zenden over een afstand naar de ontvanger, meestal binnen het elektromagnetisch spectrum, bijvoorbeeld via radio-, televisie- of lichtgolven, maar ook via geluidsgolven.

Net zoals bij RC spul

De meeste gemotoriseerde modelbouw voertuigen maken gebruik van radiografische besturing ook afgekort als RC (radio control). Dit zijn onder andere:

Radiografisch bestuurde auto's
RC trucks
RC tanks
RC boten
RC hovercrafts
RC vliegtuigen
Deze modellen bevatten een ontvanger, (meestal) servo's en een accu. De modellen worden via radiotransmissie (FM) van de zender naar de ontvanger aangestuurd. Deze ontvanger bestuurt vervolgens de daarop aangesloten servo's (compacte stappenmotoren) die op hun beurt verschillende functies in het model aansturen. Zo wordt bijvoorbeeld de gasstand van een modelbouw brandstofmotor, of bij een elektronische aandrijving de elektronische motorregelaar geregeld. Servo's worden verder gebruikt om roeren en wielen te bewegen waardoor het model van rij (op de grond), hoogte of vliegrichting verandert. Een modelbouwzender beschikt over 2 tot 12 verschillende kanalen waardoor bijvoorbeeld ook andere functies zoals een brandspuit op een brandweer boot bediend kunnen worden.

Het voordeel van deze radiografisch bestuurbare modellen is dat je je eigen gebouwde voertuig daadwerkelijk in beweging kunt brengen en dat er een grotere reikwijdte is dan bij draadbestuurde modellen. Bovendien kun je op een plaats blijven staan, wat bij draadbestuurde modellen niet kan. Ook is het mogelijk om competities te houden waarbij elke bestuurder een andere frequentie op zijn zenderset kiest.

Een nadeel is dat de reikwijdte niet oneindig is (vooral bij speelgoed en voertuigen merk je snel dat de reikwijdte klein is) en dat de afstand van besturing ook benadeeld wordt door het menselijk zicht. Bovendien moet je vaak buiten met je model rijden / vliegen / varen, waarbij weersomstandigheden van invloed kunnen zijn. Ook kunnen accu's of brandstoftankjes vrij snel (? 15 tot 20 min. afhankelijk van het model en kwaliteit van de gebruikte energiebron) op gaan waardoor het plezier voor het laden van de accu of vullen van de brandstoftank onderbroken moet worden. Handig is het om alvast wat accu's opgeladen te hebben zodat je sneller verder kunt als je een elektro model bezit. Ook kun je alvast een volle brandstof-knijpfles klaar zetten en je gloeiplug-driver goed opladen in het geval van een nitro model.

ook worden servos gebruikt om robotica te controleren
Robotica is de tak van de mechatronica die zich bezig houdt met theoretische implicaties en praktische toepassingen van robots in de ruimste zin van het woord.

Aansprekende voorbeelden van recent onderzoek in robotica zijn:

het Berkeley Lower Extremity Exoskeleton-project: een voorbeeld van hybride robotica van de Universiteit van Californi? - Berkeley.
de DARPA Grand Challenge: een uitdaging van het Amerikaanse Ministerie van Defensie om robotvoertuigen autonoom een rit van 241 kilometer door de Mojave-woestijn te laten afleggen.
Robocup: Internationale competitie van voetballende robots. Een voetbal-team bestaat uit een aantal autonome robots, die samenwerken om een doelpunt te scoren. Het uiteindelijke doel is om in 2050 een voetbal-team uit humanoids te creeeren, die de mens kan verslaan

en je hebt een accu nodig

Oplaadbare batterijen (eigenlijk: accu) zijn batterijen die vele malen kunnen worden hergebruikt. Ze kunnen worden opgeladen door er een elektrische spanningsbron op aan te sluiten, waardoor de chemische processen in de batterij zich in omgekeerde richting voltrekken. De externe spanningsbron wordt batterijlader of kortweg lader genoemd.

Het oudste type oplaadbare batterij dat nog steeds gebruikt wordt, is de lood-zuurbatterij (loodaccu). Dit type batterij heeft als opmerkelijke eigenschap dat het vloeistoffen bevat in niet-afgesloten containers, zodat de batterij te allen tijde rechtop moet staan. De ruimte waarin hij zich bevindt moet goed geventileerd worden, vanwege de explosieve combinatie van zuurstofgas en waterstofgas die vrijkomt als de batterij wordt overladen. De lood-zuurbatterij is ook relatief zwaar in verhouding tot de hoeveelheid energie die hij kan leveren. Desondanks wordt dit type batterij veel gebruikt, met name vanwege de lage productiekosten en de grote elektrische stroom die het kan leveren. Een duurder type lood-zuurbatterij, de gel-batterij, bevat een elektrolyt dat is ge?mmobiliseerd in de vorm van gel.

De technologie van oplaadbare batterijen heeft de laatste decennia een enorme ontwikkeling doorgemaakt en mede daardoor zijn laptops en mobiele telefoons mogelijk geworden. Voor deze toepassingen worden batterijen gebruikt met droge cellen, die geheel zijn afgesloten.

In volgorde van toenemende compactheid en prijs gaat het om:

Type kathode Anode Opmerking Toepassingsvoorbeeld
Nikkel-cadmium (Ni-Cd) nikkelhydroxide cadmium hoog belastbaar, snel oplaadbaar. Kwaliteit gaat achteruit als hij herladen wordt voor hij leeg is snoerloos gereedschap
Nikkel-metaalhydride (NiMH) metaallegering nikkel/metaalhydride hogere energiedichtheid, cadmiumvrij snoerloos gereedschap, laptops, mobiele telefoon
Lithium-ion (Li-Ion) lithiumverbindingen grafietmassa hoogste energiedichtheid, lage zelfontlading (lang houdbaar) laptops en dergelijke, modelvliegtuigen
[bewerk]
Laadindicatie
Vele opladers detecteren wanneer de batterij volledig opgeladen is. Dit wordt gedaan volgens de minus Delte V methode: een negatief verschil in spanning. Bij de laadindicatie wordt gebruik gemaakt van het volgende effect: Als een accu met een constante stroom opgeladen wordt, krijgt deze een steeds hogere spanning. Wanneer de accu vol is, bereikt deze spanning echter haar maximale waarde en neemt bij aanhoudende stroomtoevoer juist weer lichtjes af. Deze spanningsterugval wordt door de laadelectronica herkend, en de oplader stopt.

of als energiebron een accupack

Accupack
Een accupack is een samenstelling van meerdere oplaadbare batterijen.

Accupacks worden o.a. in de modelbouw gebruikt. De afzonderlijke cellen worden meestal met krimpfolie bij elkaar gehouden, maar kunnen ook met tape of lijm aan elkaar vastgemaakt zijn. Soms zijn ze in een kunststofbehuizing gemonteerd.

[bewerk]
Problemen bij gebruik van accupacks
Doordat accupacks uit meerdere lossen cellen bestaan, kunnen er problemen optreden wanneer de cellen ongelijk van lading zijn.

Accucellen voor de meeste toepassingen hebben een basisspanning van 1,2 volt. Zo wordt bijvoorbeeld een pakket van acht cellen aangegeven als 9,6 Volt. Een accupack van 9,6 Volt kan bijvoorbeeld bij oplaadbare boormachines gebruikt worden. Afhankelijk van de chemische samenstelling kan een vol geladen cel een hogere spanning hebben dan de 1,2 Volt, zelfs tot 1,48 Volt.

Meestal worden accupacks op een fabriek samengesteld, daarbij worden zoveel mogelijk cellen met dezelfde waarde bij elkaar gehouden. Toch komt het voor dat ??n cel, na meerdere malen opladen van het pakket in serie, een verminderde capaciteit heeft. Door de in serie belasting zal bij laden die cel steeds verder achterblijven, en zelfs negatief onder nul volt komen.

Een zelfgemaakte diagnosestekkerOmdat accucellen in serie meestal geheel met een krimpfolie wordt inpakt, is meten van elke cel niet goed mogelijk. Het beste zou zijn dat elke cel in een accupakket apart zou worden geladen en gemeten. Er is wel een oplossing bedacht, zo is er op een accu een diagnosestekker gemonteerd en via die stekker zijn alle cellen apart te meten en te laden. Helaas zit er zo'n stekker niet op fabrieksaccu's. Als men zelf een diagnosestekker zou monteren is het meten en laden en onderhoud controle een mogelijkheid langer plezier te hebben van de accu. In de modelbouw werd al gebruik gemaakt van vaste weerstanden over elke cel. Daardoor was het mogelijk een accupakket na gebruik wat dagen weg te leggen tot elke cel nul volt was. Vanaf dat punt werden alle cellen weer geladen en het geheugeneffect worden tegengewerkt. Zit er op een accu een diagnosestekker dan kan de vaste weerstand over elke cel worden verwijderd en gebruik gemaakt worden van ontlaadprintjes. Op die printjes zit voor elke cel een weerstand, zodat elke cel geheel ontladen wordt. Ook kunnen er ontlaadprintjes worden gemaakt met weerstanden er op met een diode in serie. Voordeel hiervan is dat bij controleontlading, de cellen niet geheel tot nul worden ontladen maar tot net onder 0,6 volt, de doorlaatspanning van een diode.

snap je?

is wel wat duurder, maar wel leuk